Άρθρο του Coach Αντεδάκη

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του Coach Αντεδάκη που δημοσιεύθηκε στην τοπική έκδοση της Κίνησης Επικοινωνίας Πολιτών Φιλύρου «Φιλυρέα»

 

ΝΕΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ

Σταύρος Αντεδάκης (προπονητής καλαθοσφαίρησης)

Σε κάθε νέα αθλητική σεζόν που ξεκινά κι εξαιτίας των επιτυχιών του ελληνικού μπάσκετ

σίγουρα περισσότερα παιδιά θα πάρουν θέση μέσα στον μαγικό κόσμο της πορτοκαλιάς μπάλας. Αυτοί οι νέοι αθλητές θα είναι γεμάτοι προσμονή, αγωνία, περιέργεια, διάθεση και όρεξη για προσπάθεια, περηφάνια και χαρά για τα καινούρια τους παπούτσια. Θα νιώθουν το φτερούγισμα στην καρδιά με έντονο και πρωτόγνωρο το συναίσθημα, φορώντας για πρώτη φορά με την εμφάνιση της ομάδας το νούμερο που πάντα ονειρεύονταν…

Το μεγάλο στοίχημα για μας τους προπονητές είναι πώς θα μπορέσουμε να εκπαιδεύσου-

με αυτά τα μικρά παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να τα μυήσουμε στα μυστικά του μπάσκετ και τους κανόνες που το διέπουν, ώστε να πάρουν τα θετικά στοιχεία του αθλητισμού, αποκτώντας την αθλητική παιδεία, έτσι όπως αρμόζει σε κάθε αθλητή. Πολύ σημαντικός σχετικά με τα παραπάνω, επομένως, αναδεικνύεται ο ρόλος του προπονητή στις αναπτυξιακές ηλικίες.

Ο μικρός αθλητής μέσα από τον δικό του μοναδικό κόσμο περιμένει το ξεκίνημα. Προ-σμονή, αγωνία, όρεξη για προσπάθεια. Συναισθήματα έντονα μέσα στη στολή της ομάδας

με το σήμα στο μέρος της καρδιάς και τον μαγικό μοναδικό αριθμό στην πλάτη με το

νούμερο 7, τον ακούς να σου λέει «Έχω το δικό μου νούμερο, φοράω τη δική μου στολή.

Θα κάνω σουτ σε πραγματική μπασκέτα, σε κανονικό γήπεδο παρκέ… Θα βάλω πολλά

καλάθια! Θα παίξω το πιο όμορφο παιχνίδι στον κόσμο! Οι δικοί μου θα είναι περήφανοι

για μένα…»

…Και στη συνέχεια, ένα απογοητευμένο παιδικό πρόσωπο με το βλέμμα καρφωμένο στο

παρκέ, ένα δάκρυ που σκουπίζεται με το ιδρωμένο χεράκι. Ένα παιδί που πάει αργά στη μπάλα, λες και δεν θέλει να τη συναντήσει. Έρχεται στο γήπεδο χωρίς χαμόγελο, φεύγει από το γήπεδο το ίδιο σκυθρωπό, με πολλά ερωτηματικά μέσα του, όπως «Τι κάνω λάθος, τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω για να παίξω; Γιατί δεν με αφήνει ο προπονητής να τρέξω με τη μπάλα;

Γιατί πρέπει να περιμένω στην ουρά; Γιατί δεν παίζουμε αλλά ακούμε συνέχεια οδηγίες; Ο

μπαμπάς γιατί μου φωνάζει συνέχεια, λέγοντάςμου τι να κάνω, η μαμά όποτε έρθει κοντά μου η μπάλα μου φωνάζει τρέξε… Τι εννοεί ο προπονητής όταν λέει να βάλω σωστά το χέρι μου στη μπάλα, τι εννοεί όταν μου φωνάζει «όχι έτσι»…

Τελικά δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά. Δεντα καταφέρνω. Είμαι ο χειρότερος παίκτης. Τι

δουλειά έχω εγώ εδώ… Αυτό δεν είναι παιχνίδι για μένα. Καλύτερα να μην ξαναέρθω. Είμαι

ένας αποτυχημένος».

Είμαι σίγουρος πως κανένας δεν θα ήθελε να είναι στη θέση αυτού του παιδιού, καθώς ήρθε γεμάτο προσμονή και όνειρα στο γήπεδο, και του οποίου τα κίνητρα δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από τα παρακάτω: ευχαρίστηση, ο σημαντικότερος παράγοντας για τη συμμετοχή και την παραμονή ενός παιδιού στον αθλητισμό, ατμόσφαιρα ομάδας, όπου συμπαίκτες, φίλοι, χαρές και λύπες, στόχοι, οικογένεια, αλληλοεκτίμηση, σεβασμός, όλοι είναι για έναν και ένας για όλους, πρώτα το εμείς και μετά το εγώ. βελτίωση δεξιοτήτων, από τους σημαντικότερους παράγοντες

επίσης, φυσική κατάσταση, σημαντική παράμετρος ειδικότερα όσο μεγαλώνει το παιδί, με φυσικό επακόλουθο την άμεση σχέση με την υγεία του.

Αλλά αντί για τα παραπάνω επικράτησαν ‘’αντικίνητρα ’’:

• Να μην παίζει αρκετά, διότι παίζουν οι καλύτεροι.
• Να μην ευχαριστιέται: συνεχείς παρατηρήσεις και κατευθύνσεις σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προσδοκίες κάποιων άλλων.
• Μεγάλη έμφαση στη νίκη, πρωταρχικό τους στόχο, καθώς η προσπάθεια και η βελτίωση έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
• Μεγάλη πίεση από γονείς και προπονητές: παιχνίδι δεν είναι το μπάσκετ; Ή μήπως κάνω λάθος;
• Φτωχή προπόνηση, από έλλειψη κινήτρων, αθλητικής κατάρτισης, ψυχαγωγίας, χαράς.

Ο αθλητισμός δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να δοκιμάσουν νέες δεξιότητες και να αξιολογήσουν τα ίδια τις ικανότητές τους. Ως πρόσωπο «εξουσίας» ο προπονητής έχει στα

χέρια του τη δύναμη να κάνει τα παιδιά να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους.

Ο καθημερινός έπαινος, ένα βλέμμα ικανοποίησης, ένα χτύπημα στην πλάτη, η συνεχής παρότρυνση θα δώσει άλλη διάσταση στη καθημερινή προσπάθεια του παιδιού. Άλλωστε ο προπονητής υπήρξε και αυτός παιδί και γνωρίζει. Η καλή συνεργασία του με την οικογένεια τις περισσότερες φορές δίνει περισσότερα κίνητρα στο παιδί για προσπάθεια και συνεχή βελτίωση.

Στο νέο του ξεκίνημα ας ονειρευτούμε και εμείς μαζί του…

Κάποιος με παρακολουθεί… ο αθλητής που με ακολουθεί…

Θέλω να είμαι προσεκτικός γιατί ένα παιδί με ακολουθεί.

Δεν τολμώ να παραστρατήσω καθώς φοβάμαι ότι θα πάρει τον ίδιο δρόμο.

Δεν του ξεφεύγει καμία μου κίνηση,ό,τι κάνω το επιχειρεί κι αυτός.

Όταν μεγαλώσει λέει πώς θα γίνει σαν κι εμένα.

Tο πρότυπο που έχει μέσα του.

‘’Το παιδί αυτό που με παρακολουθεί, το βλέμμα μέσα από τον δικό του κόσμο, κι αυτό πρέπει να έχω στο νου μου πάντα, πως τα χρόνια που θα έρθουν εγώ θα έχω την ευθύνη του παιδιού που με ακολουθεί….’’